pod groźbą

pod groźbą
pod groźbą {{/stl_13}}{{stl_8}}{czegoś} {{/stl_8}}{{stl_7}}'w sytuacji, gdy sprzeciwienie się czemuś może mieć złe, przykre następstwa': {{/stl_7}}{{stl_10}}Robić coś pod groźbą represji, kary. {{/stl_10}}

Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.

Игры ⚽ Поможем сделать НИР

Look at other dictionaries:

  • groźba — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. groźbabie; lm D. gróźb {{/stl 8}}{{stl 7}} zapowiedź czegoś złego, niekorzystnego, przykrego w skutkach, skierowana do kogoś z zamiarem przestraszenia go, w celu uzyskania czegoś; pogróżka : {{/stl 7}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • pod — I {{/stl 13}}{{stl 8}}przyim., łączy się z biernikiem {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wskazuje na cel przestrzenny ruchu znajdujący się w miejscu położonym poniżej czegoś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Pies wszedł pod… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • groźba — ż IV, CMs. groźbabie; lm D. gróźb 1. «zapowiedź niebezpieczeństwa, kary, zemsty itp.; pogróżka» Czcze groźby. Wymóc coś na kimś groźbami. ◊ Ani prośbą ani groźbą «żadnym sposobem, w żaden sposób» ◊ Pod groźbą czegoś «gdy coś grozi, bojąc się… …   Słownik języka polskiego

  • pod — «przyimek łączący się z rzeczownikami (lub innymi wyrazami pełniącymi ich funkcję) w narzędniku lub bierniku» 1. «tworzy wyrażenia określające zlokalizowanie lub skierowanie czegoś poniżej jakiegoś przedmiotu oraz wyrażenia oznaczające przedmiot… …   Słownik języka polskiego

  • klątwa — ż IV, CMs. klątwawie; lm D. klątw 1. «wyłączenie kogoś ze społeczności kościelnej; ekskomunika; ogólnie: przeklęcie, wyklęcie kogoś» Klątwa kościelna, papieska. Obłożyć kogoś klątwą. Rzucić na kogoś klątwę. Zdjąć z kogoś klątwę. Zgodzić się na… …   Słownik języka polskiego

  • odpowiedzialność — ż V, DCMs. odpowiedzialnośćści, blm «konieczność, obowiązek moralny lub prawny odpowiadania za swoje czyny i ponoszenia za nie konsekwencji; odpowiadanie przed kimś, wobec kogoś, za kogoś lub za coś» Wielka, poważna, znaczna odpowiedzialność.… …   Słownik języka polskiego

  • rygor — m IV, D. u, Ms. rygororze; lm M. y 1. «ustalony porządek zmuszający do zachowania ściśle określonych przepisów; zespół przepisów, reguł ograniczający swobodę działania; także ścisłe podporządkowanie się przepisom; karność, dyscyplina» Żelazny… …   Słownik języka polskiego

  • środek — m III, D. środekdka, N. środekdkiem; lm M. środekdki 1. «miejsce mniej więcej jednakowo oddalone od końców przedmiotu, od krawędzi określonej powierzchni; część środkowa przedmiotu, powierzchni, punkt centralny, centrum; część środkowa odcinka… …   Słownik języka polskiego

  • boży — przym. od bóg (zwykle w zn. 1) Opatrzność boża. Sprawiedliwość boża. ∆ Boże Ciało «w kościele katolickim święto ku czci Najświętszego Sakramentu» ∆ Boże Narodzenie «święto kościelne obchodzone przez chrześcijan na pamiątkę narodzenia Chrystusa» ∆ …   Słownik języka polskiego

  • karny — karnyni, karnyniejszy 1. «dotyczący kary, przewidujący zastosowanie kary; będący karą (za wykroczenia, przestępstwa); karzący» Mandat karny. Odpowiedzialność karna. Sankcje karne. ∆ praw. Kodeks karny «ustawa regulująca zasady odpowiedzialności… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”